Voor het echie

Daar is ie dan: een echt, officieel naambord met mijn naam erop. En een nummer 13, want daar wonen en werken we. En wat ik dan doe, staat er ook op: klassiek zangeres en zangdocent. Voor elk bedrijf de normaalste zaak van de wereld, voor een ZZP-er-in-de-armzalige-kunst een hele grote stap! Ik betrap mezelf er nog steeds op, dat ik het best lastig vind om mezelf te ‘verkopen’. Sta ik met zweet in m’n handen flyers uit te delen. Waarom? Nou, stel je voor dat iemand zegt: welnee, dat kun jij helemaal niet! Of: ik ken mensen die dat veel beter kunnen! Tja…vorig jaar volgde ik een workshop acquireren, waarbij de docent een aantal hele waardevolle uitspraken deed. En die waren helemaal niet gelikt of commercieel. Nee, hij zei: vergelijk jezelf niet met een ander, dat heeft geen enkele zin. En wat hij ook zei: ga uit van overvloed, er is genoeg (werk) voor iedereen! O ja, wat ik ook zo’n eye-opener vond: de klant mag ‘nee’ zeggen; en 9 van de 10 keer heeft het niks met jou te maken. Zucht…Zo’n scheut boeddhisme maakt zo’n dagje acquisitie een stuk aangenamer. En nu maar hopen dat alle nieuwe opdrachtgevers en zang-cursisten de weg naar m’n huis weten te vinden. Aan het naambordje zal het niet liggen!