Hoezo religieus?

Hoezo religieus?

De laatste tijd kom ik weer af en toe in een kerk. De Lutherse Kerk in Kampen, welteverstaan. Een van de meest vrijzinnige gemeentes, ook binnen de Lutheranen, zo heb ik me laten vertellen. Waar mij niet verteld wordt wát ik moet geloven en al helemaal niet hoe ik dat moet doen. Wat heerlijk! Dat hier een diepgeworteld autoriteitsprobleem aan ten grondslag ligt, zal ik niet ontkennen. Maar het is meer, veel meer.

Als kind kwam ik graag in de kerk. Om te zingen, rustig naar het plafond te staren en weg te dromen. Om iets van het mysterie te voelen, te ervaren dat er meer was dan alleen onze zichtbare wereld. Al snel voelde ik dat deze beleving weinig tot niets met rationeel denken van doen had. Het was het hart dat sprak, net als in de muziek die ik ook jong ontdekte.

Als puber ontstond daarmee wel een groot innerlijk conflict: hoe kon ik dit rijmen met het rationele idee dat het christendom de enige ware godsdienst is? En mijn islamitische buurman met zijn lekkere baklava dan? Wat nu als ik zelf in Turkije was geboren? Hoezo is Jezus voor mijn zonden gestorven, ben ik zo vreselijk zondig dan? En de enige manier om daar van verlost te zijn zou zijn om het dogma van zijn wederopstanding te erkennen? Waar is mijn eigen verantwoordelijkheid voor mijn handelen dan? En nu we het toch over dogma’s hebben: Hoe zit het met de Drie-eenheid? Tot op de dag van vandaag begrijp ik daar nog niet echt veel van.

En dan de bijbel. Tijdens mijn lessen Grieks waar we een poging deden om stukjes Nieuw testament te vertalen,  kwam ik erachter dat er soms wel vijf betekenissen voor eenzelfde Grieks woord zijn. Hoe weet ik dat ik precies de goede kies die recht doet aan een juiste vertaling? Ik kwam er al heel snel achter dat de bijbel natuurlijk een mensenboek is, door mensen geschreven en vertaald, inclusief menselijk fouten. Geïnspireerd door het goddelijke, maar zeker niet letterlijk uit de hemel komen vallen.

Later ging ik me verdiepen in andere spirituele tradities. Boeddhisme, Thich Nath Hahn, het universeel soefisme. Ook ontdekte ik meditatie als middel om uit de ‘ren-en-vlieg’ modus te komen en weer in het hier-en-nu te landen. Met frisse tegenzin af en toe. Want landen is niet altijd prettig als je in zo’n lekkere adrenaline overdrive zit. Ik verdiepte me in sefardische muziek, liederen van de gevluchte Joden uit Spanje. Ik bezocht een synagoge. En steeds meer bekroop mij het gevoel: al deze spirituele tradities hebben zoveel gemeen, waarom zoeken we niet naar de overeenkomsten in plaats van naar de verschillen? En waarom moet er iemand gelijk hebben? Misschien zien we allemaal wel een stukje van de Waarheid. Let wel, een stukje, niet de gehele waarheid, want het is maar net welk stukje van de olifant je als blinde te voelen krijgt.

Daarna diende voor mij de vraag zich aan: hoe krijg ik nou zoveel mogelijk een glimp van dat Eeuwige te voelen of te zien? Ik ben geen ziener of profeet, ik heb de gave niet om rechtstreeks met het Hogere in verbinding te treden. Laat staan de tijd, om mij contemplatief en eenzaam in een woestijn terug te trekken zonder water en eten. Mijn drie kinderen zien me aankomen. En zonder eten word ik stiksjagrijnig, dus dat is ook geen optie voor mij om tot verlichting te komen.

Er zit denk ik niks anders op dan in het alledaagse leven iets van de Grootheid en Eeuwigheid te gaan ontdekken. En dat lukt pas, als je je pas vertraagt en in het moment bent.  Laat ik nou net zangeres en zangdocent zijn! Die- als ze zingt of coacht- volledig in het moment kan zijn (als ik geen last heb van podiumvrees tenminste)

Ik weet weer wat mij te doen staat- na de zomervakantie. Nu eerst die Franse camping en dat dikke boek. Zal ik eens beginnen in ‘de kracht van het nu?’ van meneer Eckhart Tolle?

Fijne zomer!